Een voorbeeld van organisatietheater
De zaal is nog wat rumoerig… theater…?
In de zaal zitten medewerkers van een team ‘onderwijs’ van een gemeente en medewerkers van een basisschool.
Hun samenwerking als het gaat om leerlingen die vastlopen op school verloopt niet lekker: de hulp die zij bieden sluit niet goed aan op de wensen van de ouder(s) omdat hun onderlinge samenwerking niet effectief is.
Verschillende keren zijn zij samengekomen: in vergaderingen, heisessies.. en toch.. het lijkt alsof niet alles wordt uitgesproken naar elkaar.
En dan begint de eerste scène en delen een medewerker van de school, een medewerker van de gemeente en een ouder met het publiek hun gedachten en gevoelens ten aanzien van de situatie.
Het is heel stil geworden in de zaal.
De herkenbaarheid schuurt:
‘Ja zo is het wel ja, dit is wat we juist niet willen’.
Dan een volgende scène. Zichtbaar wordt dat het in de interactie tussen de drie partijen ook niet zo goed loopt.
Het publiek wordt gevraagd zich er mee te bemoeien:
Grijp in! Roep stop als je het anders zou doen!
We gaan samen kijken hoe we een andere wending aan dit gesprek kunnen geven die mogelijk dichter bij het gewenste resultaat ligt!
Er wordt enthousiast en driftig ‘stop!’ geroepen, mensen komen met concrete suggesties en langzaamaan zien we hoe ‘de drie spelers’ in deze situatie op een andere manier en steeds meer het gesprek aangaan.
‘Pfff… ja… zo is het beter’.
Omdat dat waar het schuurt zo duidelijk ‘op tafel gelegd wordt’ met organisatietheater (jawel, we presenteren die elephant in the room..), komt het gesprek dat aan de hand van deze scènes wordt gevoerd meteen heel dicht bij de kern.
En hoe zit het dan met die luchtigheid?!
Lachen is niet het doel van deze vormen van theater en tóch… vaak is het de bijkomstigheid en is er veel actie, lol terwijl ook de gevoelige snaren worden geraakt.
Voorbeelden van reacties uit de zaal achteraf:
‘Ja dit is inderdaad waar het om gaat’.
‘Ik snap nu beter de andere kant van het verhaal’.
‘Het is echt zichtbaar zo wat er aan de hand is’.